Tematem 32 numeru Zeszytów Komiksowych jest szeroko pojęta tematyka wydawnictw zinowych. A ponieważ mam w sobie na tyle pokory, więc jako zwykły blogger nie podejmę się recenzowania artykułów noszących wiele cech publikacji naukowych. Na szczęście w tym tomie umieszczono kilka krótkich komiksowych historii, w tym co najmniej dwie, które mogą przyprawić o palpitacje serca komplecistów. I o nich będzie dzisiejszy wpis.
Legenda o czarnej wołdze miała premierę w Martwej wodzie jako akcent typowo humorystyczny. Tutaj jest już pierwszoplanowym bohaterem a sam zeszyt jest najbardziej krwawym i ponurym odcinkiem w historii serii.
"Wszystko rozpoczęło się niespełna 40 lat temu. W fundamentach spalonej drewnianej chaty odnaleziono trupa. Był zaszyty drutem kolczastym w trzewiach krowiego truchła".
Częściowo było to widać już w pierwszym tomie, ale dopiero w drugim wybrzmiało należycie - Unka to nasz rodzimy Joe Hill.
Ten króciutki zin prezentuje prace laureatów konkursu "Prawa dziecka w komiksie".
Kolejny ciekawy projekt na webkomiksach. Zapowiada się jako post-apo, ale ciężko powiedzieć w którą stronę fabuła skręci. Odnogi są właściwie nieograniczone.
Nie lubię stosować tego sloganu, ale tu muszę. To bardzo dobry komiks, ale też o niewykorzystanym potencjale.
Rzadko się zdarza, by graficznie zawartość komiksu była lepsza niż okładka. Tutaj jest niewiele lepsza, ale aż tak brzydkiego rysunku w środku nie uświadczymy.
Łukasz Kowalczuk na pierwszej stronie podaje zalecaną playlistę by wczuć się w klimat komiksu. To raczej mało znane kawałki - gdy puściłem je sobie na YouTube, tylko raz poleciały mi reklamy. Ale ogólnie to stary, cudownie rzężący punk'n'roll z lat 70-tych ubiegłego wieku. Żadne tam progrockowe pitolenia, tylko bezczelne szarpanie drutów. Gdyż Underhogs to jazda bez trzymanki.
Marcin Zając zrobił komiks. Z wieloma wątkami autobiograficznymi. Tytuł odniósł umiarkowany sukces, wieść o nim dotarła nawet do mainstreamo...
.jpg)
