Secret Santas (scenariusz: Ben Grisanti, rysunki: Łukasz Kowalczuk, kolor: Łukasz Mazur, wydawnictwo OMG! Wytwórnia Słowobrazu, 2018)

Dziś Mikołajki i pierwsza fala świątecznych prezentów. Choć nie jestem pewien, czy Secret Santas to dobry komiks na lekturę w ten właśnie dzień.

Pierwotnie ta opowieść została opublikowana w wydawnictwie Gesture. Scenarzysta jest Amerykaninem a widok ulicznych Mikołajów, próbujących zarobić na życie, natknął go do opowiedzenia własnej wersji Opowieści Wigilijnej. W tym celu stworzył postać Geoffa, zwykłego everymana, z niezłą pracą i idealistycznym podejściem do życia. Wierzył, że niezależnie od statusu społecznego, potrzeby każdego amerykańskiego obywatela powinny być zaspokajane. I mimo iż Geoff niespecjalnie narzekał na życie, doskwierała mu samotność. Do czasu aż poznał rozwódkę Christine, wychowującą nastoletniego Alana. I by stworzyć idealną rodzinę, Geoff na Gwiazdkę zapragnął kupić pewną rzecz, dzięki której Alan mógłby zapomnieć o traumach po odejściu ojca - topową grę video The Turbo Drive System. Niestety, gra okazała się zbyt droga na możliwości finansowe mężczyzny, więc ten za naradą przyjaciela, udał się na zgromadzenie Tajnych Mikołajów. Wchodząc w szeregi SS, miał możliwość otrzymania upragnionej rzeczy, ale najpierw musiał zdobyć inną, wyznaczoną przez organizację. Geoff czuł, że sprawa śmierdzi na kilometr, jednak wizja ciepłego, rodzinnego gniazdka skutecznie tępiła zdrowy rozsądek.

Łukasz Kowalczuk nie wchodzi w normalne projekty. Nie interesuje go rysowanie klasycznych scenariuszy montowanych wg mainstreamowych prawideł. Secret Santas jest undergroundową opowieścią z mnóstwem przerysowanych chwytów i postaci. To komiks o upadku człowieka, ale mocno unurzany w brutalno-psychodelicznym sosie. Podejrzane typki straszą niewyjściowymi gębami, popadanie w coraz większe szaleństwo uwypukla się w podkrążonych oczach, jaskrawe kolory nadają fabule LSD-owego posmaku. Kowalczuk do spółki z Mazurem podkręcają kolorystyczną psychodelię ala Steve'a Ditko oraz mutują jeszcze mocniej egzystencjalny chłód Daniela Clowesa. Choć zdaję sobie sprawę, że obeznany w amerykańskim undergroundzie Kowalczuk ma swoich mistrzów, nieznanych przeciętnemu czytelnikowi znad Wisły; dla celów recenzenckich wystarczy robotę Łukasza skwitować jednym zdaniem - to szlam, w którym czuje się jak ryba w wodzie.

Pod warstwą graficznych bruzd kryje się również poryta krytyka konsumpcjonizmu. Geoff jest anty-przykładem amerykańskiego snu, gdzie ułuda poukładanego życia, nachalność reklam czy wizje szybkiego wzbogacenia się, potrafi popchnąć człowieka do przestępstwa. Może i morał jest prosty - gdy raz zboczysz z drogi, mrok zostanie w tobie już zawsze, a konsekwencje wrócą z zdwojoną siłą. I nie ważne, że ową przypowieść została nam podana w postaci chorej odmiany Fight Clubu, w której kolejne sceny przelewają się przez kartki komiksu niczym w upiornym kalejdoskopie. Kluczową emocją po lekturze jest chłód jaki daje konstatacja, ile pod płaszczykiem ciepłych i rodzinnych świąt, może kryć się ludzkich tragedii. Owszem, tę historię inaczej odbierze mieszkaniec USA, gdzie komercjalizacja przybiera bardziej rozdmuchane formy, jednak teraz w Polsce, szczególnie w tym sezonie i galopującego wzrostu cen, wizja zdobycia dodatkowych funduszy na grudniowe nowości komiksowe, może przysłonić instynkt samozachowawczy jak nigdy wcześniej! 

Także pamiętaj czytelniku, rozpakowując dziś z wypiekami na twarzy pudełko ze wstążką - może prezent w środku pochodzi o Tajnego Mikołaja!